DELICIOUS DAD Nc-1 [Ch-6]

CUT

เสียงทุ้มกระซิบเบาๆแต่ก็หนักแน่นพอที่เจ้าของลำคอขาวต้องร่นคอหนี แบมแบมยังคงไม่ได้สติเห็นอย่างนั้นณัฐดนัยคิดว่าการถามปากเปล่าคงไม่ช่วยอะไร

            “อ่ะ...อื้อ...”

            อกบางกระตุกไปตามจังหวะที่ปลายลิ้นแตะ สะกิดด้วยการตวัดปลายลิ้นลงไปเบาๆ เสียงหวานครางรับกับความเสียวทันทีเมื่อมันแล่นเข้าสู่ปลายประสาท ฝ่ามือหนาเคลื่อนขึ้นจากช่วงเอวมายังตำแหน่งอกที่ประดับด้วยจุกสีสวย ปลายนิ้วหนาถูกใช้คลึงลงไปที่จุดไวต่อความรู้สึก ณัฐดนัยละริมฝีปากที่มีน้ำเหนียวใสยืดติดออกมาเพราะมีตัวที่ดีอย่างนิ้วมาทำหน้าที่แทนแล้ว

            “ไปแรดกับใครมา...ตอบได้ยัง”

            “ฮึก...มะ...ไม่...ไม่แรด อ่ะ...อื้อ...”

            “บอกให้ตอบ ไม่ใช่เถียง”

            “อ่ะ...อื้อ...”

            ปลายนิ้วทั้งสองถูกเร่งระดับความถี่และลงน้ำหนักให้หนักหน่วงเมื่อเด็กในครอบครองนั้นตอบไม่ตรงคำถาม แผ่นหลังบางแอ่นรับเสียจนเจ้าของต้องหาตัวช่วยระบายความวาบหวาม วงแขนโอบคล้องไปยังลำคอแกร่งพร้อมกับใช้เล็บที่ไม่ยาวจิกลงไปเบาๆที่ท้ายทอยจนเจ้าของต้องห่อปากเพือกลั้นเสียง เขามองแบมแบมที่ส่ายหัวไปมาบนหมอนใบโตเมื่อปลายนิ้วยังคงเร่งเร้าเอาคำตอบ

            “ฮึก...แบม...”

            ปากอิ่มขยับเพื่อที่จะเอื้อนเอ่ยอีกครั้งยามที่ใบหูของอีกฝ่ายแนบอยู่ใกล้ๆกับริมฝีปาก ร่างเล็กยังคงโอบรั้งลำคอเพราะความเสียวที่แทรกเข้ามาอยู่ไม่ขาด

            “ไปกับข..ข้าวสาร...ละ...แล้วก็จิว...อื้อ..เสียว...ไม่ไหวๆ...อื้อๆ...”

            ปากหยักของหมาป่าถูกยกยิ้มเมื่อลูกแมวที่อยู่ใต้ร่างยอมเริ่มคายบางสิ่งออกมา เขาให้รางวัลด้วยการใช้มือข้างหนึ่งลูบลงมาตามหน้าท้องที่แบนราบ ขบเม้มริมฝีปากล่างไปพลางๆ จนปลายนิ้วปลดตะขอกางเกงสแลคพร้อมกับซิบที่ถูกรูดลงอย่างชำนาญมือ

            “จิว...คนที่มาส่งใช่หรือเปล่า...”

            “ฮึก...อือ...จูบต่อนะๆ...”

            ดูท่าว่าลูกแมวน้อยจะติดใจกับรสชาติน้ำลายของหมาป่าไปเสียแล้ว แมวน้อยยืนยันและแสดงท่าทีความชอบใจให้หมาป่ารู้ด้วยการปรือตาที่ฉ่ำวาวเข้ากันดีกับปากอิ่มสีสดที่เริ่มบวมเจ่อขึ้นมากกว่าที่เป็น มันเปียกชุ่มไปด้วยน้ำเหนียวใสที่อยู่รอบๆ

            “ชอบแบบนี้เหรอ”

            ณัฐดนัยขบเม้มไปที่เชอรี่ลูกเดิมอีกครั้ง ก่อนจะสอดปลายลิ้นเข้าไปสำรวจความหวานอีกรอบ ตวัดปลายลิ้นสอดประสานกันเป็นพันวัลคราวนี้ไม่ต้องตอบณัฐดนัยก็มั่นใจได้ว่าแบมแบมชอบที่เขากำลังทำโดยที่ไม่ได้รู้ว่าเข้าข้างตัวเองสักนิด

            “แล้วแบบนี้ชอบด้วยมั้ย...”

            แผ่นอกกระตุกสั่นอีกครั้งเมื่อณัฐดนัยเสนอตัวเลือกใหม่ด้วยการตวัดปลายลิ้นลงไปบนจุกที่เคลือบด้วยน้ำหนืดใส เขาคิดไม่ผิดว่าถ้าจุกเล็กทั้งสองถูกแต่งแต้มไปด้วยน้ำใสๆพวกนี้มันคงสวยกว่าที่เป็น

            “อ่ะ..อื้ม..ชอบ...มัน...สะ...เสียว...”

            คิ้วเรียวขมวดย่นเมื่อแบมแบมหลับตาพริ้ม มือที่เคยจิกอยู่ที่ท้ายทอยบัดนี้เลื่อนขึ้นมาตามกลุ่มผมสีเข้มแล้วขยุ้มจนมันยุ่งเหยิง แต่นั่นก็ทำให้ณัฐดนัยพึงพอใจเป็นอย่างมาก

            “ถ้าชอบก็ต้องตอบคำถาม”

            “ฮึก....ไม่เอาไม่ตอบ...”

            เด็กเอาแต่ใจส่ายหัวไปมา เพราะคำถามที่ณัฐดนัยถามมันคงไม่สนุก ไม่น่าตื่นเต้นเท่ากับที่กำลังทำอยู่

            “ถ้าไม่ตอบก็จะเลิกทำ...”

            “ฮึก...อ๊ะ...”

            “เลิกทำที่แบมแบมชอบ...”

            คิ้วเรียวขมวดย่นอีกครั้งด้วยความขัดใจก่อนที่เปลือกตาจะค่อยๆปรือออก ราวกับเด็กน้อยที่กำลังลิ้มรสขนมหวานแต่ก็ถูกยึดไปต่อหน้าต่อตา เมื่อสัมผัสทุกอย่างที่เคยมีกลับหายไป แบมแบมช้อนตามองผู้ใหญ่ที่คร่อมตัวเขาอยู่เพื่อใช้แทนคำอ้อนวอน ปากอิ่มเผยอหอบพ่นลมหายใจอย่างช้าๆ เมื่อความอยากยังคงเล่นงานแมวน้อยให้ขุ่นใจ

            “ถ้าอยากให้ทำต่อก็ต้องเป็นเด็กดี...ต้องเชื่อฟังกัน เข้าใจมั้ย”

            คนฟังพยักหน้าหงึกหงักอย่างคล้อยตามราวกับถูกบังคับด้วยเครื่องสะกดจิต ณัฐดนัยให้รางวัลเด็กที่ไม่ดื้อแล้วด้วยการงับลงไปที่ปลายจมูกที่แดงระเรื่อ ก่อนจะไปหยุดริมฝีปากอยู่ที่บริเวณซอกคอ

            “งั้นลองบอกมาซิ ว่าจิวเป็นเพื่อนหรือแฟน”

            สิ้นคำถามปลายนิ้วที่เคยหยุดเริ่มกระตุ้นคำตอบด้วยการสะกิดไปยังตุ่มไตสีหวาน ไหล่มนกระตุกรับสัมผัสใหม่ที่เริ่มเข้ามา มือที่อยู่แถวช่วงกลางลำตัวเริ่มลูบไล้ไปตามเนื้อผิวนุ่มมือ ปลายจมูกซุกคลอเคลียอยู่ที่บริเวณลำคอสวยรอฟังคำตอบจากริมฝีปากที่เริ่มขยับด้วยความยากเย็น

            “ฟะ...แฟน...”

            หัวใจคนฟังหยุดเต้นไปชั่วขณะเพียงแค่ได้ยินเสียงแผ่วๆ

            “ฮึก...ฟะ...แฟนไม่ใช่”

            ณัฐดนัยพ่นลมหายใจออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว แต่ถึงจะตอบว่าเป็นแฟนจริงๆเขาคงบอกตัวเองว่าไม่ได้แคร์และสนใจอะไรเท่าไหร่นักหรอก ปากร้อนสอดแทรกเข้าหาโพลงปากเล็กเมื่อคำตอบเป็นที่พอใจในระดับหนึ่ง ฝ่ามือทั้งสองเคลื่อนต่ำรั้งสะโพกมนให้ลอยขึ้น ไม่นานนักกางเกงสแลคก็ถูกดึงให้พ้นลำตัวและช่วงขาส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเจ้าตัวมีส่วนช่วยขยับช่วงล่างให้ง่ายต่อการถอด ณัฐดนัยถอดถอนริมฝีปากออกจากปากอิ่มก่อนจะหรุบสายตาต่ำลงพิจารณาเรียวขาที่มีเพียงบ็อกเซอร์บางๆสีขาว ฝ่ามือเลื่อนไปทักทายบางสิ่งที่เริ่มมีปฏิกิริยาต่อการกระทำที่ผ่านมาทั้งหมดทั้งมวล เขาลูบไปตรงส่วนกลางลำตัวที่คับและเริ่มขยาย ไม่ลืมที่จะเคลื่อนสายตาคอยมองท่าทีของเจ้าของร่างอยู่เป็นระยะ ไม่รอช้าฝ่ามือหนาล้วงผ่านอาภรณ์ชิ้นในสุดที่บดบังส่วนสงวนไว้ปะทะกับสิ่งที่คับพองอยู่ภายใน

            “อือ..พะ..พี่มาร์ค...”

            เจ้าของเสียงขมวดคิ้วไปด้วยสีหนาเหยเก หยดน้ำเม็ดเล็กๆเริ่มผุดขึ้นตามบริเวณหน้าผาก แบมแบมขบเม้มริมฝีปากตัวเองแน่นเมื่อฝ่ามืออุ่นเค้นคลึงเบาๆวนอยู่ที่เดิมให้จังหวะการหายใจนั้นต้องติดขัด

            “แบบนี้...ชอบกว่าเมื่อกี้มั้ย...”

            “อ่ะ...อื้ออ...”

            แบมแบมพยักหน้ารับแม้จะทำด้วยความยากลำบาก แต่ถึงจะชอบแค่ไหนแต่สำหรับแบมแบมในตอนนี้กลับต้องการมากกว่านั้น

            “ช...ชอบ...ฮึก...ทำมากกว่านี้...ด...ได้มั้ย...อื้ม...”

            สิ้นเสียงสั่นเจ้าของฝ่ามือไม่รอช้า จัดการรูดรั้งแกนกายที่ถูกรั้งออกมาจากบ๊อกเซอร์ตัวบาง มือหนาสาวไปตามความยาวในระยะแรกด้วยจังหวะที่เนิบนาบ เสียงหวานครางไม่เป็นภาษา วงแขนขยำไปตามกลุ่มผมก่อนจะรั้งศีรษะของเจ้าของให้โน้มต่ำลงมา ปลายลิ้นสะกิดหยอกเย้าอยู่บนตุ่มไตแที่แข็งสู้เมื่อเจ้าของแอ่นอกให้ราวกับต้องการขอรางวัลอีกครั้งจากผู้ใหญ่ ยิ่งฝ่ามือเริ่มรูดรั้งส่วนกลางลำตัวด้วยจังหวะที่เร็วขึ้นแบมแบมครางกระเส่าไม่เหลือคราบหนุ่มน้อยขี้อาย บางจังหวะก็แอ่นสะโพกรับ ทุกท่วงท่า ทุกน้ำเสียงและสีหน้าต่างอยู่ในสายตาของณัฐดนัยทั้งหมดทั้งสิ้น

            “อะ...อื้อ...ม...ไม่ไหว...ฮึก...อื้ม...”

            ณัฐดนัยเร่งจังหวะเข้าถี่ๆเมื่อเจ้าของเสียงหวานดูท่าว่าใกล้จะแตะฝั่งฝัน ไม่กี่อึดใจฝ่ามือก็เต็มไปด้วยหยาดน้ำ ร่างบางกระตุกเกร็งไปพร้อมกับปลายเสียงกระเส่าที่ค่อยๆจางหายไป ปากอิ่มกอบโกยลมหายใจไปพร้อมกับการปลดปล่อยที่แลกมาด้วยความเหนื่อยล้า ตากลมค่อยๆปรือลง...ปรือลงก่อนที่จะปิดไปในที่สุด

            “แบมแบม...”

            เสียงทุ้มเอ่ยเรียกร่างที่นอนทอดกายอย่างไร้เรี่ยวแรง ถึงตาจะปิดลงไปแล้วแต่ริมฝีปากยังคงหอบเผยอ ดูท่าว่าตอนนี้ฝ่ายที่เสียเปรียบคงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคนที่ยังตื่นอยู่ ที่ว่าตื่นนั้นรวมไปถึงบางสิ่งที่พร้อมใช้งานเต็มที่ เพราะถ้ามันไม่ตื่นตัวขึ้นมาณัฐดนัยก็คงกลายเป็นคนตายด้านไปแล้ว ทุกน้ำเสียง รวมไปถึงส่วนประกอบบนร่างกายที่ขับเคลื่อนไปของแบมแบมนั้นยังมีอิทธิพลต่อระดับความพุ่งพล่านของเขาอยู่ไม่ขาด

            ไม่ใช่แค่แบมแบมที่ต้องการสัมผัสจากณัฐดนัย ณัฐดนัยเองก็ต้องการสัมผัสจากแบมแบมเช่นกัน แม้ในขณะนี้จะถูกทิ้งให้อยู่กับความต้องการแค่เพียงคนเดียว เขาจับมือเล็กที่เจ้าของนอนหายใจอย่างสม่ำเสมอไปแล้วบังคับให้รูดรั้งไปตามท่อนเนื้อที่แข็งขืนได้ที่ ก่อนจะหลับตาและจินตนาการกว่าที่กำลังรูดรั้งอยู่เป็นฝีมือของร่างบางที่ภายใต้การควบคุม กว่าที่ทุกอย่างภายในห้องจะหยุดนิ่ง ก็คงเป็นตอนทีณัฐดนัยได้ปลดปล่อยความต้องการของตัวเองเช่นกัน

กลับไปคอมเม้นท์กันได้นะคะ อยากรู้ฟีดแบคเช่นเคย goo.gl/f9k56l 

สกรีมกันได้ที่  #26DADMB