เล่ห์หมอกกลควัน Nc-1 Chapter1
“ฮึ่ก....”
กลีบปากถูกทาบทับบดขยี้จนเผยอไม่นานลิ้นร้อนสอดรุกเข้าหาความหยุ่นที่หวานไม่ต่างจากเยลลี่ที่เด้งเองได้ มาวินครางต่ำในลำคอด้วยความพึงใจ ฉกฉวยความหวานที่รอมาร่วมค่อนวันก็ไม่รู้ว่าเด็กเรียบร้อยๆบอบบางๆคนนึงมันจะมีอิทธิพลต่อความหิวกระหายของเขาได้มากมายขนาดนี้
มือหนาบีบลงบนไหล่แคบทั้งสองก่อนจะค่อยๆล้วงเข้าไปภายใต้สาปเสื้อตัวบาง มาวินสอดมือข้างหนึ่งผ่านชายเสื้อเอวจั๊มที่เป็ยยูนิฟอร์มของเด็กมอต้น ชายเสื้อที่มีเนื้อที่ไม่กว้างนักถูกถลกขึ้นไปพร้อมกับมือหนาที่ลูบไปตามแนวท้อง ไม่นานมันก็เจอกับสิ่งที่กำลังตามหา
ปลายนิ้วเรียวสะกิดไปที่ยอดตุ่มไตก่อนจะเขี่ยเล่นถี่ๆจนคนที่นอนเอนสะดุ้งแอ่นรับเพราะความเสียวซ่าน พวงแก้มร้อนผ่าวเห่อแดงระเรื่อขึ้นมาเมื่อถูกจดจ้องไปด้วยสายตาคมที่เจ้าของเพิ่งละปากออกมา
รอยยิ้มร้ายถูกฉีกขึ้นเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ากำลังเคลิ้มไปกับแรงขับเคลื่อนที่เขากำลังส่งไป ก็เหมือนๆเคยถึงท่าทีในตอนแรกจะดูไม่เต็มใจแต่สุดท้ายก็ต้องอ่อนระทวยตัวอ่อนตัวยวบรอให้เขาตักตวงได้ทุกครั้งไป
หรือจริงๆแล้วก็แค่ทำเป็นเคอะเขินพอเป็นพิธี แต่ก็ดีเพราะมันเร้าอารมณ์
“อ่ะ....!”
เสียงเล็กถูกปล่อยออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ แม้ว่าคนตัวเล็กจะพยายามควบคุมไม่ให้มันเล็ดลอดออกมาแต่ก็ยากที่จะหักห้ามเมื่อลิ้นร้อนมันจู่โจมจ่อลงไปตวัดบนส่วนที่มันแข็งชูชัน ละเลงบดขยี้ให้เจ้าของกัดปากตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ ร่างหนาเคลื่อนตัวข้ามฝั่งมาเบาะคนนั่งอย่างเต็มตัวคร่อมร่างบางที่เริ่มดิ้นตัวโยนเพราะทั้งปากและนิ้วมือมันยังปรนเปรออยู่บนยอดอกอย่างพัลวัน
จ๊วบบบ
“อ้ะ...”
หน้าสวยๆส่ายเหยเกไปมาขนลุกชันไปทั่วร่าง เล็บมือทั้งสองควานหาสิ่งยึดเหนี่ยวหนึ่งในนั้นก็คือเบาะรถและขอบประตู มาวินจัดการจับร่างบางให้พลิกมาอยู่บนตัวเขาแทนโดยให้ร่างบางหันออกไปทางหน้ารถ เขาซุกไซร้ไปตามซอกคอขาวสันจมูกซุกไปตามลำคอส่วนนิ้วมือยังคงบดขยี้อยู่ที่เม็ดทับทิม มือหนาปลดตะขอกางเกงออกกอดจะรูดซิบกางเกงลายตารางลงมา กางเกงขาสั้นถูกรูดลงไปบนพื้นรถเขากอบกุมไปที่ส่วนอ่อนไหวที่ยังถูกปกปิดด้วยซับในสีขาวแต่ไม่นานมันก็ถูกเกี่ยวรั้งลงไปเช่นเดียวกับกางเกงตัวนั้น
“อ่ะ...ฮะ” เสียงเล็กหลุดเล็ดลอดออกมาอีกครั้งเมื่อมือหนาที่เริ่มรูดรั้งไปตามท่อนเนื้อเร่งจังหวะเร็วขึ้นแข็งกับนิ้วที่บดละเลงอยู่กับตุ่มไต ปากก็โลมเลียไปตามซอกคอและท้ายทอยจนในที่สุดร่างบางก็กระตุกเกร็งและปลดปล่อยน้ำสีขุ่นไปเต็มมือของคนควบคุมเกม
ร่างบางๆหืดหอบหายใจถี่โดยมีคนมองจดจ้องอยู่ไม่คาดสายตา เขาไม่ปล่อยให้คนเหนื่อยได้พักนานกดนิ้วที่เปื้อนด้วยคราบน้ำลงไปบนช่องทางสีหวาน คนตัวเล็กหน้านิ่วทันทีที่นิ้วทั้งสองถูกสอดเข้าไปในที่คับแคบแม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอกับเหตุการณ์แบบนี้แต่ก็ยังรู้สึกอายทั้งตัวเองและคนใต้ร่างทุกครั้งไป
“อ๊ะ...” ร่างเล็กสะดุ้งดิ้นเร่าไม่เป็นตัวของตัวเองเมื่อนิ้วแข็งกดย้ำไปเจอจุดกระสัน มาวินกดย้ำๆซ้ำๆลงที่ที่เดิมที่ควานหาเจอจนเด็กบนตักดิ้นพล่านบิดเร้าไปมา หน้าหวานเหยแกปากเผยอจนคนมองอารมณ์พุ่งตามถึงขีดสุด
ละนิ้วออกมาจับสะโพกมนให้ยกขึ้นก่อนจะปลดตะขอกางเกงรูดซิบแล้วดึงรั้งขอบอันเดอร์แวร์ลงไปด้วย จับตัวร่างบางให้พลิกหันมาหาตนก่อนจะจ่อส่วนที่แข็งขืนเพราะถูกกดทับมานานจ่อเข้าไปที่ช่องทางที่เบิกทางเอาไว้แล้วจับไหล่บางกระแทกลงเข้าหาแก่นกายตนจนเจ้าของร่างหวีดเสียงร้องเพราะความใหญ่และแรงกระแทก
ใบหน้าหวานซุกลงไปกับไหล่แกร่งทันที่ที่ถูกกระทำ น้ำตาเม็ดใหญ่เล็ดออกปลายหางตา ความเจ็บและความจุกแผ่ไปทั่วปลายประสาทถึงจะเคยมีอะไรกันมาก่อนแล้วแต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ถูกกระแทกช่องทางลงไปหาแก่นกายจากด้านบน
ถึงจะเจ็บแค่ไหนแต่ก็ไม่เคยร้องออกเสียงหรือโวยวายให้คนอย่างมาวินต้องระคายหู
มาวินแหงนขึ้นมองคนที่กำลังไหล่สั่นระริก เขาเห็นว่าคนบนร่างกำลังจะร้องไห้ออกมาเพราะความเจ็บที่ตัวเองเป็นผู้หยิบยื่นให้
“อย่าสำออย กระแทกลงมาสิ
ทำอย่างกับไม่เคยโดนเอา”
พูดจบก็กระชากไหล่ขึ้นมาจากร่างตน ก่อนจะสวนสะโพกกระแทกขึ้นไปแรงๆจนร่างบางสะเทือนไปทั้งตัว ร่างบางค่อยๆขยับสะโพกขึ้นลงช้าๆโดยใช้มือยันไหล่หนาของอีกคนที่เพิ่งจับให้วางเอาไว้ หยดน้ำตาเม็ดเล็กๆเริ่มร่วงหล่นไหลตามกันลงมาพร้อมกับเจ้าของที่เม้มปากตัวเองเน้น สำหรับมาวินภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าไม่ได้ดูน่าสงสารเลยแม้แต่น้อย ก็แค่เด็กที่หลอกตัวเองว่ากำลังถูกบังคับขืนใจทั้งที่ความจริงก็พร้อมจะสมยอมเขาอยู่ทุกเมื่อ
“ฮืม....” เสียงครางต่ำปล่อยออกมาอย่างพอใจเมื่อคนด้านบนเริ่มปรับตัวได้ แต่บางทีมันก็ไม่ทันใจถึงกับเป็นฝ่ายจับร่างบางให้กระแทกลงมาเองจนบางทีหัวก็ไปโขกกับเพดานรถ แต่แล้วไงในเมื่อเขาไม่ใช่คนเจ็บ
“ฮึ่ก...อ่ะๆ”
“กันต์พิมุกต์...อืมมมม...
รู้มั้ยกระหรี่ที่ยืนโบกรถยังสู้นายไม่ได้เลยกันต์พิมุกต์....”
“ฮ่ะๆ...ฮึกอือ....”
คนตัวสั่นเทาได้แต่สะอื้นรับกับคำพูดที่ดูหมิ่น ทำร้ายกันทางร่างกายคงยังไม่พอให้ความสะใจมันได้ทำงานถึงต้องคอยกลับมาทำร้ายกันด้วยคำพูดร้ายๆแบบนี้ ไม่รู้เลยใช้ไหมว่าใจของคนๆนึงมันก็มีต่อมความรู้สึก มีความเจ็บ ความเสียใจอยู่ในตัวของเด็กที่ชื่อว่ากันต์พิมุกต์ ถึงจะยอมให้แม้กระทั่งร่างกายแต่มันก็ไม่มีค่าพอที่จะทำให้คนๆนี้เห็นใจได้บ้างเลยหรอ
“หรือแม่นายที่เคยอยู่ในซ่องมันสอนมาดีล่ะ”
“พอ...เถอะครับ..ฮึก...”
“ทำไมฉันพูดไม่ได้หรอ? ก็นายมันไม่ต่างไปจากที่ฉันพูดๆมาหรอกน่า” สะโพกมนยังคงถูกจับกระแทกลงมาอย่างหนักหน่วงถึงแม้ว่ามันจะสร้างความกระสันมากแค่ไหนแต่ความเจ็บที่อัดแน่นอยู่ในใจมันก็ทวีคูณมากขึ้นเท่านั้น ลำพังตัวเองโดนต่อว่ายังไม่เท่าไหร่เจ็บก็ตรงที่บุคคลที่ได้ชื่อว่าเป็นบุพการีต้องโดนดึงลงมาเหยียบย่ำไปด้วยแต่กลับทักท้วงอะไรไปไม่ได้เลย
“อ่ะๆๆ....ฮะๆๆ....”
“ฮื่มมม......ซี๊ดดดดด...กันต์พิมุกต์....”
มือหนาเลื่อนลงมาที่เอวคอดก่อนจะจับกระแทกลงไปบนแก่นกายรัวๆเร็วๆจนร่างบางตัวโยนสั่นหัวคลอนจนผมสะบัดปลิว มือบางถูกปิดไปที่ปากตัวเองเพื่อปิดเสียงไม่ให้เล็ดลอดออกมาอีก ส่วนมืออีกข้างก็ยันไหล่แกร่งเอาไว้ ร่างหนาสวนสะโพกขึ้นมาเน้นๆปากหยัดตวัดไปที่ยอดอกสีสวยอีกระลอก คนตัวเล็กส่ายหัวไปมาร่อนสะโพกตัวเองโดยอัติโนมัติเมื่ออารมณ์มันพุ่งสูงสุด
“อึก...อื้มๆ...อ่ะๆอ๊ะ”
น้ำรักถูกปล่อยออกมาเมื่อคนตัวเล็กไปถึงปลายทาง แต่งานของเขามันจะสิ้นสุดลงก็ต่อเมื่อเจ้าของสะโพกแกร่งหยุดสวนสะโพกและกดกระแทกเอวเขาลงไป
“ฮืมมมมมม...ก...กันต์พิมุกต์...กั...นต์...พิมุกต์....” เอวสอบถูกจับกระแทกอย่างแรงเน้นๆซ้ำๆอยู่สองสามทีร่างหนาก็กระตุกเกร็งปล่อยน้ำอุ่นร้อนพุ่งเข้าอัดสู่ช่องทางคับแคบ คนตัวเล็กได้หายใจหอบอยู่บนอกแกร่งไม่นานก็ถูกผลักให้ออกห่างจนหัวไปกระแทกกับเพดานก่อนที่เจ้าของรถจะพาตัวเองกลับไปอยู่ตำแหน่งคนขับเหมือนเดิม
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น