เล่ห์หมอกกลควัน Nc-2 Chapter 5
CUT
อีกครั้งที่ถูกลิดรอนแม้กระทั่งอิสรภาพในการหายใจ
เรียวปากถูกบดขยี้เบียดรุกล้ำสอดแทรกความร้ายผ่านปลายลิ้นที่ไล่ต้อนไปอย่างสะเปะสะปะ
เรือนร่างถูกขย้ำไปตามไปตามลำตัว
มือหยาบบีบจับไล่เค้นไปตามท่อนแขนเล็กๆที่แดงเป็นจ้ำ
พรึบ
กางเกงถูกขว้างทิ้งไปไม่ใกล้ไม่ไกล
เรียวขาเล็กหุบเข้าหากันเมื่อความโล่งเข้ามาแทนที่แต่ไม่นานก็ถูกเข้าร่างหนาเข้าแทรกให้แยกออกห่าง
ลิ้นร้อนตวัดลงบนยอดอกทิ้งความเสียวไปทั่วสันหลังระหว่างที่เจ้าของปลายลิ้นเริ่มจัดการรูดซิบชักแท่งร้อนที่แน่นคับพองรอเวลาได้ออกมา
รูดมันอยู่สองสามครั้งก่อนจะจ่อหัวไปที่ปากทางของเด็กหลับตาไม่อยากมองหรือรับรู้อะไรต่อจากนี้
“อือ!....ฮึก” ร่างบางๆสะดุ้งหวีดเสียงร้องด้วยความผวา
เพราะความใจร้อนหรือเพราะความตั้งใจที่ไม่ยอมเบิกทาง กระแทกแท่งร้อนที่ตื่นตัวเข้าไปจนสุด
ไม่สนใจความฝืดหรือความคับแคบเลยแม้แต่น้อย รู้ดีหากทำแบบนี้มันจะทำให้ฝ่ายรับแรงกระแทกต้องเจ็บปวดแค่ไหน
แต่นี่มันก็คือสิ่งที่มาวินพอใจที่จะเห็นมันคือน้ำตาที่ไหลราวกับเขื่อนแตกอยู่ตอนนี้
“ยังฟิตแบบนี้คงทนให้ฉันเอาไปได้อีกนาน...หึ
ไม่ต้องห่วงหรอกนะ
เพราะฉันจะใช้มันให้คุ้ม”
ถอนแก่นกายจนเกือบจะหลุดก่อนจะดันมันเข้าไปรุนแรงไม่ต่างจากครั้งแรก
ทุกๆครั้งที่ทำมันจะเกิดเสียงหวีดร้องของเด็กใต้ร่างหลุดเล็ดออกมาอย่างสุดจะทน
มาวินห่อปากซี๊ดอดกลั้นใจยับยั้งไม่ให้ทุกอย่างมันเสร็จไวเกินไปเพราะนี่มันแค่บทลงโทษเบื้องต้นสำหรับริเด็กใจแตกอย่างกันต์พิมุกต์
ร่างเล็กสั่นไหวรับแรงกระแทกที่ร่างสูงหยัดเข้ามาไม่ยั้งเมื่อช่องทางเริ่มรับของแข็งอย่างสม่ำเสมอ
ผนังอุ่นมันยังคงรัดตอบรับทุกสัมผัสทุกจังหวะที่มาวินส่งเข้ามาด้วยความถี่
ผิดกับเจ้าของร่างที่รับรู้ได้เพียงความเจ็บปวด
ถึงแม้มันจะมีความเสียวแผ่ซ่านเข้ามาเป็นระยะแต่มันมีไม่เท่ากับความทรมานที่กำลังได้รับอยู่อย่างที่เป็น
เสียงครางปนสะอื้นมีให้ได้ยินอยู่ไม่ขาด ข้อมือเล็กยังคงถูกล็อคยึดไว้โดยมือทั้งสองเจ้าของกำจิกเล็บตัวเองเพื่อช่วยทุ่นอารมณ์ของตัวเอง
คมเขี้ยวกดฝังบนเนินอกราบเห็นรอยฟันเป็นวงชัดและอีกหลายต่อหลายจุดที่เสียงเล็กแหบพร่าจะต้องกรีดร้องด้วยความทรมาน
พั่บ พั่บ พั่บ
เสียงเนื้อกระทบกันดังระงมไปทั่วห้องมืดทึบ
หยาดเหงื่อเริ่มซึมไปทั่วแผ่นหลังเพราะความร้อนที่ระอุอยู่ภายใน
สูทราคาแพงถูกถอดออกเหลือเพียงเสื้อเชิ๊ตที่ปลดกระดุมและเน็คไทน์ที่คลายให้หลวมพอคลายความอึดอัดและอารมณ์ที่พุ่งพล่าน
มาวินยังคงใส่แรงไม่ยั้งมองร่างบางภายใต้ที่หน้านิ่วรับแรงกระแทกตน
มองไปทั่วร่างเปลือยเปล่าที่มีแต่รอยช้ำ รอยเลือดที่ซิบออกมาให้เห็นบางๆ
ไม่ใช่หน้าที่ของเขาที่จะต้องมาสงสาร
ทำได้อย่างมากที่สุดก็คงจะเป็นเพียงการสมเพชและยิ้มให้อย่างผู้มีชัยชนะ
“อือ......เจ็บ..ฮึก..”
“เจ็บเหรอ...อืมมม...
ไม่เจ็บฉันจะทำทำไมล่ะ”
กลั้วหัวเราะเสียงต่ำในลำคอก่อนจะโถมกายหยัดเข้าไปให้ลึกกว่าเดิม
พั่บ ๆ ๆ
“กันต์...พิมุกต์...อืม...ดี
ร้องออกมาเยอะๆสิ”
พั่บ ๆ ๆ
“ฮึก...ฮือๆ..อ่ะๆๆ...”
“อืมมม...กันต์พิมุกต์....ของๆนายนี่...มันเหมาะกับการทำเรื่องแบบนี้จริงๆ”
“อึก...พ..พอแล้วครับ...ขอร้องผ..ฮึก”
“ไม่เสียแรงที่อุตส่าห์มีแม่ร่านๆ”
“ขอร้อง...ล่ะครับ...ฮือๆ..ยะ...อย่าว่า..ค..คุณแม่เลยอึก..”
“นายก็ไปบอกแม่นายให้เลิกร่านสิ
ฉันจะได้เลิกว่า”
“ฮึก...อื้อ”
บดเรียวปากเข้าแทรกเมื่อใช้ถ้อยคำทิ่มแทงอีกฝ่ายจนพอใจ
โถมแรงเข้าไปหนักถี่ เด็กใต้ร่างจวนขาดใจถึงจุดปลายของอารมณ์ไปก่อน ปลดปล่อยหยาดน้ำไว้เต็มลอนหน้าท้องแกร่งทิ้งร่างกายอ่อนปวกเปียกไว้ให้คนที่ยังคงหยัดแรงประคองเอาไว้
เพี้ยะ!
“ฉันยังไม่เสร็จ”
“อึก..”
“นายไม่มีสิทธ์หลับ” ดวงตาฉ่ำเปิดขึ้นอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้
ก็เพราะฝ่ามือหนาๆปะทะตีลงหน้า ไม่แรงมากแต่ก็พอที่จะปลุกให้สติของเด็กที่กำลังดับวูบลงตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
ร่างไร้เรี่ยวแรงได้แต่มองหน้าคนใจร้าย
ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกไปจากกันต์พิมุกต์อีกแล้วนอกจากลืมตาขึ้นมาให้รู้สึกว่าตัวเองยังคงเป็นที่ระบายอารมณ์ให้ก็เท่านั้น
ไม่นานหลังจากนั้นนัก เร่งควบจังหวะเมื่ออารมณ์พุ่งแตะเพดาน
กระแทกสะโพกเข้ากลางร่างเล็กย้ำๆซ้ำอีกสองสามครั้งก็ถอนแก่นกายชักรูดมันก่อนจะฉีดน้ำรักไปเต็มหน้าท้องแบนรวมไปถึงบนปากอิ่มเอิบที่ตอนนี้บวมช้ำ
รสชาติของน้ำขาวขุ่นอุ่นๆร้อนๆแบมแบมได้แต่กลืนมันลงไปเมื่อมือหน้าจับเข้าที่ท้ายทอยประคองขึ้นมาราวกับกำลังป้อนยาคนป่วย
นิ้วเรียวเช็ดคราบตามมุมปากช้ำๆประคองใบหน้าหวานให้แหงนมองใบหน้าตนให้ชัดเจน
ย้ำชัดๆว่านี่คือใคร...ใครที่มีสิทธิทุกสิ่งอย่างในตัว
ใบหน้าที่ดูมีความสุขเมื่อเห็นคนตัวเล็กไม่มีทางขัดขืนแม้แต่ลุกขึ้นมาสู้ยังทำไมได้
แบบนี้แหละคือกันต์พิมุกต์ที่จะต้องทนอยู่ใต้อาณัติของมาวินตลอดไป
แต่มันยังไม่จบ...ต้องโทษที่คาบหลังพักกลางวันประธานนักเรียนดีเด่นดันไม่มีเรียน
ปึก!
บทลงโทษสำหรับเด็กที่ถูกตราหน้าว่าใจแตกเจ็บช้ำครั้งแล้วครั้งเล่ายังคงเป็นไป
ใช่ว่ามาวินเสร็จสมแล้วจะปล่อยให้ร่างเล็กๆได้พักผ่อน
กึกๆ...
เสียงศีรษะกระทบกับกำแพงดังออกมาเป็นระยะ
ครั้งไหนๆที่มาวินหยัดสะโพกเข้าไปอย่างหนัก หัวน้อยๆเป็นต้องเคลื่อนไปชนกับมันเข้าอย่างจัง
อย่าว่าแต่แรงที่จะขยับหนีแค่แรงที่จะพูจะขอร้องให้อีกร่างลดความรุนแรงลงบ้างยังไม่มี
ครั้งไหนที่ร่างสูงเห็นว่าคนตัวเล็กกำลังจะหมดสติไปก็ต้องปลุกขึ้นมาให้รับรู้ในการกระทำที่แสนป่าเถื่อนของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นที่ชื่นชมจากทุกๆคน
มาวินคนที่เอาแต่ใจ คนที่มีแต่ความรุนแรงเกรี้ยวกราด คนที่ใจร้าย คนที่เย็นชา
มีเพียงแค่กันต์พิมุกต์คนเดียวที่รู้จักมาวินคนนี้เท่านั้น
ปึก!
แผ่นหลังเปือยเปล่าถูกดันไปบนกระดานดำ
เมื่อร่างบางถูกจับยกขึ้นกระหน่ำร่อนกลางอากาศก่อนจะถูกกระแทกชิดเนื้อกระดานอย่างที่เป็น
ขบลำคอขาวที่ไร้ร่องรอยการถูกทำลาย
นอกจากใบหน้าหวานๆก็คงเป็นลำคอที่เป็นที่ปลอดรอยช้ำรอยจ้ำ
จะให้ใครมาเห็นรอยในส่วนที่เสื้อผ้าปกปิดไม่ได้มันคงจะกลายเป็นจุดสนใจ
ร่างเล็กสั่นคลอนไปตามแรงกระแทกแผ่นหลังก็ครูดไปกับแผ่นไม้สีทึบ
ในขณะที่อีกฝ่ายรังแต่จะมอบแต่ความเจ็บปวดมาให้และยังไม่เห็นวี่แววว่าจะผ่อนลง
“อ่า....กันต์พิมุกต์…”
ปลายเสียงแหบพร่าทำให้รู้ว่าบทลงโทษอีกหนึ่งบทกำลังใกล้จบลง
น้ำตาไหลบ่าเป็นสายคละกับเสียงหวีดครางเมื่อความมูมมามมาหยุดจ่ออยู่ที่ยอดอกสีหวาน
ตวัดละเลงไม่พอยังขบกัดให้ความจี๊ดความแทรกกับความเสียว
กระแทกกายไปพร้อมกับร่างที่สะเทือนอยู่บนตัว
“อึก...อื้อ...ฮือๆๆ..”
“อืมม...อ่า..”
หยาดน้ำถูกฉีดอัดไปทั่วผนังอุ่นหลังจากที่ร่างเล็กปลดปล่อยไปก่อนหน้านั้นไม่นาน
ร่างบางถูกโยนลงไปที่ฟูกตัวเดิมอย่างไม่ใยดี
ก่อนที่ร่างสูงจะเดินที่หยิบเสื้อของตน เป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าเมื่อครู่เป็นบทลงโทษบทสุดท้ายของช่วงเวลานี้
ปลายเท้าหยุดลงข้างๆร่างที่นอนหอบไร้เรี่ยวแรง มาวินย่อตัวไปหาร่างเล็ก
ติดกระดุมเม็ดสุดท้ายของตัวเองเสร็จก็เริ่มอ้าปากพูดกับร่างที่ตนเองกำลังทอดมองอยู่ใกล้ๆ
ชำเลืองไปมองเสื้อที่ขาดหลุดรุ่ยด้วยน้ำมือของตัวเองก็ได้แต่เหยียดยิ้มริมฝีปากออกมา
“แย่หน่อยนะ มันขาดหมดแล้ว
ออกไปเรียนไม่ได้หรอก”
ได้แต่ปรือตามองคนตรงหน้าที่สนุกเมื่อได้เห็นความทุกข์ใจของตัวเอง
ขดตัวงอขาเข้าหากัน ไม่มีอะไรให้พึ่งพิงได้ก็ต้องพึ่งพิงตัวเองให้ได้
“แล้วฉันจะมารับ
.
.
.
หลังเลิกเรียน”
ปึง!
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น